Van ratjetoe tot mengelmoes....oftewel samengesteld gezin!

Samengesteld gezin... alleen t woord ''samengesteld'' al... het heeft voor mij ietwat een aparte smaak. Alsof je een heleboel ingrediënten bij elkaar doet en dan maar hopen dat t een beetje gaat smaken. Want ieders smaak is verschillend en daar zit wat mij betreft nu juist de crux! Verschillende (opvoeding)stijlen komen ineens samen en dat maakt een heleboel zaken een stuk ingewikkelder. Want hoe laat gaat een puber naar bed, en wanneer stuur een 7 jarige dame wel naar boven omdat ze maar blijft treuzelen met haar eten, wanneer mag een kind nu wel nog even plassen - ook al zitten we nog aan tafel te eten - en wanneer zeg je ''misschien lusten andere ook nog wel een beetje sla'' net voordat puberdochter voor de 3e keer het laatste restje uit de schaal vist.
  Het aanspreken van ''niet jouw kinderen'' is een lastig iets..want je bent al snel ''dat mens'' (die toevallig de partner is van hun vader).
En als degene die de kinderen aanspreekt wil je niet de hele tijd ''de boeman'' uithangen! Althans ik niet, maar ik zie zoveel en dan bedoel ik niet alleen praktisch (haren in het doucheputje....die niet van jouw zijn) maar ook indirect en dan zit je ineens in een heel ''grijs'' gebied. Want het zijn niet jouw kinderen maar je hebt wel last van het gedrag. Wetende dat er een andere partner (de ex) vele male meer invloed op heeft (en soms ook niet de meest positieve invloed....) maar ondertussen gebeuren er wel dingen in ook jouw huis, op jouw bank, met jouw spullen,..in jouw irritatie zone!

Dus probeer ik rekening te houden met alles in iedereen maar zet ik ook heel duidelijk een grens neer! Dan maar de boeman! De tijd dat ik daar last van had is voorbij want ik geloof in het grenzen zetten voor kinderen (en ja juist ook voor pubers!) ik zal je vertellen ze zijn er dol op, ja natuurlijk geven ze dat niet toe..! Stel je voor zeg...duh! Maar met grenzen aangeven zeg je heel duidelijk ''tot hier en niet verder'' en daar houden kinderen van, van duidelijkheid, ook al komt er nog zoveel protest.

En tussen de beide partners (die samen in een huis wonen, je zou er nog van in de war raken..al die partners!) zal er heel, heel veel gecommuniceerd moeten worden over het wel of wee van alle kids. En voor degene die zijn/haar kinderen minder ziet is er natuurlijk het punt dat je het zo graag leuk houdt in de korte tijd dat de kinderen er zijn. Ook daar heb ik oprecht begrip voor maar tegelijkertijd zeg ik ook dat je kinderen er niet mee dient om ze niet op te voeden! Ook al is het jouw weekend/vakantie en wil je pais en vree, juist ook dan gaat opvoeden door in al haar ornaat. Ik zie het zo, juist dan kun je als ouder jouw waarden en normen meegeven die jij belangrijk vindt. Kinderen zijn flexibel en zullen ook die oppakken. Misschien laten ze het niet meteen zien in hun gedrag maar ik ben ervan overtuigd dat het aankomt.
Voordelen zijn er ook, het is erg leuk om te zien hoe een puber vent van 14 fanatiek Twister speelt met een 6 en 7 jarige...en voor die laatste twee is een meid van 12 met al een beetje make up heeeel stoer. Natuurlijk is het niet alleen kommer en kwel maar interessant blijft het, ik blijf me dan ook verbazen over zaken. Dat houdt me scherp.

Uit onderzoek is gebleken dat het zeven, ja 7 jaar duurt voordat samengestelde gezinnen op elkaar ingespeeld zijn. Okay....voorlopig dus nog ratjetoe.....;-)...''even'' volhouden dus.

''Iets'' krijgt een betekenis....!

Vanmiddag werd ik gebeld door de tussenschoolse opvang, mijn jongste dochter was niet lekker, at amper en klaagde over buikpijn en hoofdpijn. Toen ik aankwam op school en haar zag wist ik meteen dat ze zeker niet ziek was...maar wat dan wel? Een ding was zeker ze was wel erg blij me te zien, een vertrouwd gezicht. Thuisgekomen heb ik haar maar eerst tot zichzelf laten komen daar had ze duidelijk behoefte aan, even op de bank met binnen handbereik een glas limonade en haar nog volle broodtrommel. Na een uurtje was ze er weer en het glas limonade plus boterhammen waren binnen no time op. En..nog beter...boven ging ze haar kompas halen en de spelcomputer om woordspelletjes te doen en klok te kijken. Deze meid van nog geen 7 kan feilloos klok kijken! Ook ziet ze binnen een oogopslag het aantal hokjes in bijvoorbeeld een pannenonderzetter, ze telt de ruitjes in een tafelkleed en telt met gemak 141 plus 39 op. Op haar ''wensen lijst'' staat een bezoek aan de sterrenwacht en woorden als ''onbehaaglijk'' zijn voor haar heel normaal. Gaan er bij u al bellen rinkelen? Bij mij wel en als ik eerlijk ben niet voor de eerste keer. Al zeker sinds 1,5 jaar (en onbewust al langer) weet ik dat er ''iets'' anders is bij mijn jongste! Het is een schat van een meid en zeker niet a sociaal! Als er een zwemtas ingepakt moet worden meld ik dat van te voren, want ''nu'' brengt heel veel verzet van haar kant met zich mee! Meerdere opdrachten (handen wassen, jas ophangen en tas uitpakken) maak ik korter en ''hapklaar'' want de eerste opdracht gaat prima, maar de andere gaan ''verloren'' in haar hoofd. Ze doet wat ik haar vraag, dat zeker, maar ik moet het in kleine hoeveelheden aan haar aanbieden.
Een sok met een ieniemienie draadje aan de binnenkant wordt door haar als een mega draad aangevoeld en als ik tegen haar mopper noemt ze dat ''mama's boze stem''. En zo kan ik nog uren doorgaan! Gelukkig kan ze zelf heel goed aangeven hoe het bij haar werkt, over de gebeurtenis bij het overblijven gaf ze aan ''dat er zoveel kinderen waren en die maakte ook zoveel lawaai, ik wil graag rust mama''.

Ik ben (nog) niet geschoold genoeg om een diagnose te kunnen stellen, maar buiten dat, ik wil niet ''dokteren'' over mijn eigen dochter. Dat wil ik (ik vind dat een must!) overlaten een een derde professionele partij. De afspraak staat reeds voor half april.
Deze tijd gebruik ik om haar twee juffen in te lichten en ook de zwem juf krijgt een korte toelichting! Haar vader en oma breng ik ook op de hoogte.De tv gaat regelmatig gewoon uit en het spelen op de Nintendo wordt beperkt tot een half uur per dag.  Maar ik laat haar gaan naar de verjaardagsfeestjes (die uiteraard mega veel prikkels met zich meebrengen) ook dan licht ik de moeder van de jarige job even kort in. Ik help mijn jongste niet door haar niet te laten gaan, ook al zou ik die ''grote boze, vol met prikkels, buitenwereld'' voor haar willen beperken. Het wordt haar en onze uitdaging juist met die wereld om te leren gaan en voor zichzelf rust momenten in te bouwen. En met de hulp van de professionele derde partij, hoop ik voor mijn dochter, voor ons, en haar directe omgeving tips te krijgen waardoor we met zijn allen dit overzichtelijker kunnen maken. Zodat mijn lieve, intelligente en jongste dochter het leven met al haar indrukken, lawaai, kleuren, veel mensen én vervelende draadjes in sokken vooral met veel plezier tegemoet kan gaan!